Parade

Αφορμόμενος από την χθεσινή ημέρα εορτασμού μνήμης της 28ης Οκτωβρίου του 1940 αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο σχετικά με τον πατριωτισμό και την θέση μου απέναντι στην Ελλάδα .

Είναι γεγονός ότι αυτό το "όχι " δεν έχει μένει μόνο στην ιστορία αλλά και στις καρδιές όλων των Ελλήνων . Όχι στην δικιά μου καρδιά όμως . 

Είναι γεγονός ότι αν και γνωρίζω τα ιστορικά γεγονότα πάντα κατείχα μια αρνητική στάση απέναντί τους. Αλλά ποιος είμαι εγώ για να κρίνω την ιστορία ; 

Ως ανήσυχο πνεύμα και έφηβος με τάσεις αντίθεσης σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται μια ημέρα να εορτάζεται τόσα χρόνια μετά και ακόμα να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ψύχωση μαζί της . Λάθος μεγάλο ! 

Το μόνο που χρειάστηκε για να μου αλλάξει γνώμη ήταν τα κρουστά που έπαιζαν από την ορχήστρα του Δήμου μου , οι σημαίες που ανέμιζαν στον αέρα , ο ήλιος σε συνδιασμό με το γαλάζιο του ουρανού και τέλος οι μαθητές έτοιμοι να τιμήσουν την πατρίδα μας .

Δεν ήμουν ένας από αυτούς για πολλά χρόνια , μόνο και και μόνο επειδή δεν πίστευα ότι μια πορεία 2 λεπτών είναι ο σωστός τρόπος για να πεις σε κάποιους ευχαριστώ , οι οποίοι ξέρεις ότι δεν θα το ακούσουν πότε .

Παρόλα αυτά , στην επόμενη παρέλαση θα είμαι παρών. Γνωρίζοντας ότι οι πρόγονοί μου δεν θα με ακούν εγώ ξέρω ότι θα παρελαύνω και θα τους μιλάω εγώ . 

Γιατί σημασία δεν έχει αν θα βγεις φωτογραφία , αν θα σε δει ο κόσμος ή αν θα σου φύγει το παπούτσι την ώρα της παρέλασης ° έχει αυτό που αισθάνεσαι όταν περπατάς , κοιτάς μπροστά και σκέφτεσαι ότι το κάνεις για την χώρα σου !