Έφηβος του 21ου αιώνα

Είναι βέβαιο ότι ένας σύγχρονος έφηβος διαφέρει κατά πολύ από έναν αντίστοιχο πριν την χιλιετία του 2000 . Με τελευταίο ''αντίπαλο΄΄ τους millennials η γενιά Ζ φαίνεται πως αδικείται πολύ καλά από τους ειδικούς . 

Σε πρόσφατο άρθρο που διάβασα μερικούς μήνες πριν αναφέρεται εμμέσως ότι η γενιά των γενηθέντων του 2001 και μετά είναι πιο εύθιχτοι στα σχόλια των  άλλων . Αυτό φυσικά αποδίδεται στο γεγονός ότι έχουμε ΄΄καλομάθει ΄΄ , αλλά όχι στο γεγονός ότι γινόμαστε δέκτες - και έπειτα φορέις - του μπούλινγκ . Εν ολίγοις , θεωρούμαστε άνθρωποι που παρεξηγούμαστε ευκολα επειδή δεν δείχνουμε ανοχή στην γνώμη των άλλων , όχι επειδή οι άλλοι δεν ξέρουν τι λένε για μας . 

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ένα παιδί θα δεχτεί σχολικό εκφοβισμό και στην συνέχεια θα εκφοβίσει και αυτό κάποιον άλλον . Δεν είναι ένας φαύλος κύκλος αλλά μία πλασματική απεικόνιση της πραγματικότητας .Παρόλο που ένα μέρος των διδασκόντων ( δασκάλων και καθηγητών ) λαμβάνουν σεμινάρια επί του σχολικού εκφοβισμού και της αντιμετώπισής του , σχεδόν όλοι αντιδρούν λέγοντας οτι ''μαθαίνεις να ζεις με αυτό ''. 

Ένας νεαρός λοιπόν , στα 26 του χρόνια πριν λίγες μέρες μας έδειξε καλύτερα από τον καθένα πώς να μαθαίνουμε να ζούμε  με αυτό τον εκφοβισμό δίνοντας τέλος στην ζωή του . Εν μέρη το γεγονός αυτό δεν χρειάζεται να πάρει διαστάσεις σχολιασμού , ωστόσο μόνο στο άκουσμα του γεγονότος αντιλαμβάνεται κανείς σε τι ''κοινωνια ''ζούμε . 

Από την στιγμή , επομένως , που το σχολείο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας τότε θα έπρεπε ο καθένας μας ξεχωριστά να ντρέπεται για τον εαυτό του . Λέγεται πως ο σχολικός εκφοβισμός βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση σήμερα και κάποιοι , μάλλον ανόητοι , ισχυρίζονται πως όλα πια τα μεγαλοποιούμε και τα βαπτίζουμε ως μπούλινγκ . Από προσωπική άποψη ως κοινωνός πια του μπούλινγκ έχω να πω το εξής . Δέχτηκα κάποιου είδους εκφοβισμό και μετά από χρόνια το ξεπέρασα . Μετά από ΧΡΟΝΙΑ . Μετά από χρόνια, λοιπόν , κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να έχω όση περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορώ . Εν τέλει , όμως , συνειδητοποίησα ότι πέρασα ένα μεγάλο , για έναν μαθητή , χρονικό διάστημα ζητώντας την αποδοχή των άλλων για τα αυτονόητα . Ο ''λάθος '' της υπόθεσης δεν ήμουν εγώ , αλλά αυτοί . Ένας νέος πιο ευαίσθητος είναι αλαφροΐσκιωτος , ενώ ο brutal και αγενής είναι ο σκληρός της παρέας , ο γνωστός . 

Αξιολογώντας την κατάσταση εκ του αποτελέσματος ένα είναι το συμπέρασμα : ο καθένας είναι ότι είναι για τον εαυτό του . Ωστόσο , μέχρι να το καταλάβει κάθε γονέας για να το διαδώσει στους απογόνους του και κάθε σχολείο στις νέες γενιές μαθητών το πολυπόθητο μπουλινγκ θα συνεχίσει να υπάρχει...